Iz najvećeg ugljenokopa na Balkanu već decenijama crpu se rezerve uglja koje pokrivaju veliki deo energentskih potreba Srbije. Po zatvaranju eksploatacionih polja primenjivane su mere rekultivacije. Učinci tih mera su odgajene guste šume, voćnjaci i polja, ili čak nove reljefne formacije i regulisani rečni tokovi. Svi ovi jedinstveni prizori delovanja na pejzaž mogu se posmatrati sa postavljenih vidikovaca.
U sklopu grupne vođene ture, proteklog vikenda, u okviru pratećeg progama izložbe Mogućnosti predela, tridesetak ljudi iz različitih oblasti kulture, nauke i umetnosti, obišli su rasadnik i rekultivisanu šumu, spontano regenerisan pejzaž napuštenog kopa, izmešteno groblje, sa zadržavanjem u amfiteatru iznad protočnog jezera Kolubare u aktivnom delu kopova.
U vođenoj turi učestvovali: inž. Branislav Pajić, arheolog Tijana Ivković (EPS Ogranak Kolubara), pejzažni arhitekta Jelena Pažin i inž. Branka Bošković (Šumski rasadnik Baroševac), uz moderaciju Milene Putnik.
